بتظاہر الأحادیث والفرقان، ثم بشہادۃ الأئمۃ وأہل العرفان، ثم بالعقل وفرقان قوت یافتہ است باز قوت آن بشہادت ائمہ واہل عرفان دوچند شد۔ باز عقل او را کہ الذی ہو مدار التکالیف الشرعیّۃ، ثم بالإلہام المتواتر الیقینی من حضرۃ العزۃ، مدار تکالیف شرعیہ است قوت داد۔ باز از الہامات متواترہ یقینیہ قوت یافت فکیف نرجع إلی الظن بعد الیقین؟ بل نحن أوینا إلی الرکن الشدید، واعتصمنا پس چگونہ ازیقین بسوئے ظن رجوع کنیم بلکہ ما بسوے رکن شدید رجوع کردیم وبرسن خدا تعالیٰ بحبل اللّٰہ المجید، وما جئنا بمحدَثات کالمبتدعین۔ پنجہ زدیم۔ و ہیچ بدعتے ہمچو بدعتیان نیا ور دیم۔ ثم لَمَّا جرت العادۃ أن کل حشرۃ تتکون فی تلک الأیام، وکذالک وقعت بازچون عادت ہم چنین رفتہ است کہ ہر قسم جانور خورد درین موسم پیدامی شود۔ وہم چنین نظام فی قانون اللّٰہ صورۃ النظام ، ولا تبلغ إلی ہٰذہ الکثرۃ فی غیر قانون الٰہی واقعہ شدہ وبجز این روزہا این کثرت جانوران نمی باشد ۔ تلک الأیام المعدودۃ، فلو کان سبب ہٰذا انتقال أرواح الناس إلی پس اگر سبب آن این باشد کہ در موسم پرشکال ارواح آدمیان در الحشرات فی أیام البُسْرات، لکان ہذا الأمر من معضلاتٍ غیر منحلّۃ حشرات منتقل مے شوند۔ ہر آئینہ این محل از مشکلات لاینحل خواہد بود عند التحقیقات، بل من أمور بدیہی البطلان والمحالات، ومورد کثیر بلکہ ازان امور خواہد بود کہ بدیہی البطلان ومحال اند۔ وبسیارے از من الاعتراضات، عند کل ذی رأی متین۔ اعتراض ہا بران وارد خواہند شد۔