بہ خلَتْ، وکم من عیون اغرورقت. ما بالُ قریۃ یبکون یتاماہا بذکر ازاں خالی شدند۔وچندیں چشمہاپرآب شدند۔چہ حال آں قریہ ست کہ میگریند یتیمان آں بذکر الآباء ؟ وما ماتوا إلا بسمّ ہذا الدواء ، والذین شنَّ الغارۃَ علیہم الفَناءُ، پدراں۔ ونمردند مگر بہ زہر ایں دوا۔ وآنانکہ برایشاں موت تافت۔ کان أکثرہم من السنّ فی فَتاء ۔فویل لقریۃ حُمَّ فیہا ما توقعتہ، وظہر ما أشعتُہ، اکثرایشاں جوان بودند پس واویلااست براں قریہ کہ قصدکردہ شددرآں چیزے کہ من امیدمیداشتم وظاہرشد وکان أسرعَ من ارتداد الطَّرْف، حتی تغیرت أعینہم وضرَی علیہم الموت آنچہ من شائع کردم وبودزودترازچشم زدن کہ چشمہائے ایشاں متغیرشدند۔وموت برایشاں ہمچو اسپ عمدہ بجست۔ کا۔ؔ لطِّرْف، وعَنَّ لعَمَلۃِ التطعیم کربٌ، وما کان إلا باللہ حرب. ولما وپیش آمد عملہ خال زدن رابیقراری۔ونبودمگربخداجنگ کردن۔ وچوں أجالوا فیہم الطرف وجدوہم عرضۃ للتہلکۃ، ورأوا الموت یسعی علی برروہائے شاں نظرانداختند ایشاں رانشانہ ہلاکت یافتند۔و دیدندکہ موت برروئے شاں وجوہہم وینادی للرحلۃ، ورأوا القوم یلحظونہم شزرا، ویُوسِعونہم می دود وبرائے کوچ کردن آوازہا میدہد و قوم را دیدندکہ بہ چشم کج می بینند۔وبسیار زرایۃ وزجرا، فخرجوا من الأرض وعرصاتہا، والطیر فی وُکناتہا، ثم عیب جوئی می کنند۔پس ازاں زمین بیروںآمدند۔وہنوزپرندگان روح درآشیانہ ہا طارت الأرواح، واشتد النیاح فہذا حال تجارب الإنسان، ثم ینکرون بودندوبازپروازکردجانہا۔و سخت شدماتم ایں حال تجربہ ہائے انسان است۔بازانکارِ وحی الرحمٰن! وأی شقاوۃ أکبر وأعظم من إنکار المرسلین، وسوء الظن وحی رحمن میکنند وکدام شقاوت بزرگتراست ازانکارِ مرسلاں۔ وبدگمانی درتائید بالمؤیَّدین؟ یقولون أنت کاذب! فما لہم إنہم ینبّہوننی عنی، ویظنون أنہم یافتگان میگویندکہ توکاذب ہستی پس چہ شدآنہاراچہ مراازمن خبرمیدہند۔وگمان میکنندکہ ایشاں