وروؔ ایات لا تُرَدّ ولا تُنسَب إلی کذّاب بالاستعجاب.ورأینا العامۃ عند سماع
وآں روایتہاکہ نہ ردتواں کردونہ سوئے دروغگوئی منسوب تواں کرد وعام مردم راوقت شنیدن خال زدن
التطعیم فی الخوف المزعِج والفَرَق المحرِج، ومع ذالک وضعناہم موضع الدوابّ،
درخوفے یافتم کہ بیقرار کنندہ بود ۔ودرترس بیتاب کنندہ مشاہدہ کردیم وباوجود ایں مااوشاں رادرچارپایاں جادادیم
وما عبَأْنا بہم ولا بأقوالہم کأولی الألباب۔وبینا نحن فی ہذا الدفع والذبّ،
ونہ پروائے ایشاں کردیم ونہ پروائے قول ایشاں ودریں میان کہ مادر دفع خیالات عامہ مشغول بودیم
والاستدراک علی العامۃ والسعی والخبّ . إذ أتتنا جرائد من الحکومۃ
وازبہراثبات غلطی ایشان درسعی وتاخت بودیم کہ ناگاہ ماراازطرف حکومت اخبارہا رسید
فیہا نبأ عظیم، وخبر ألیم. فارتعدت الفرائص عند سماعہ، وظلَع فرسُ
کہ درانہا خبرے عظیم وواقعہ دردناک نوشتہ بود۔پس بمجردشنیدن آں خبر شانہ ہاجنبیدند۔ واسپ سعی کردن
السعی بسِطاعہ۔فقرأنا الخبر کما یقرأ المحزونون، وقلنا إنا للہ وإنا إلیہ راجعون.
بداغ آں خبر خم شد۔پس آں خبررابخوانیدیم ہمچناں کہ غمناکاں میخوانندوگفتیم انا للہ وانا الہ راجعون۔
وہذا ہو الخبر الذی أشعتہ قبل ہذا النعی الألیم، وقلت إن العافیۃ معنا
وایں ہمہ خبراست کہ شائع کردم آنراپیش زیں خبر مرگ کہ دردناک ست۔وگفتم کہ عافیت باماست
لامع أہل التطعیم۔وإنہ آیۃ من الآیات، ومعجزۃ عظیمۃ من المعجزات، فنُسَرّ بہا و
نہ بکسانیکہ صاحب خال زدن ہستند۔وایں نشانے ازنشانہاست۔ومعجزہ بزرگ ازمعجزات است۔پس مابوجہ این
مع ذالک نبکی علی الثیّبات الباکیات، والیتامی الذین ودّعوا آباء ہم قبل وقتہم
نشان خوش ہستیم لیکن باوجود ایں می گرییم بربیوگان گریہ کنندگاں وبرآںیتیماں کہ قبل ازوقت خود
بتلک المعالجات۔فیا أسفا علی یوم عُرضوا فیہ للتطعیم، ولیت شعری لو أتونی
پدران خودرا پُرُرود کردند بدین علاجہا۔پس افسوس برآں روزکہ برائے خال زدن پیش کردہ شدند۔ وکاش اگر نزدمن بیامدندے
مؤمنین لَحُفظوا من ہذا البلاء العظیم۔وما أدراک ما ہذہ الآفۃ، ثم ما أدراک
ازین بلائے عظیم نجات یافتندے ہیچ دانی کہ ایں آفت چیست بازمیدانی کہ